Zadelpijn

Oké. Ik kan zonder fietslampjes. Daar werd ik tenslotte toch al om uitgelachen. ’s Avonds laat als we richting station HS fietsten, samen op mijn oude barrel. En later in Amsterdam, gracht op en gracht af, in het donker. ‘Je hebt toch wel je fietslampjes bij je hè schat’, moest Mr. Handsome altijd even teasend roepen. Tot die ene keer, toen we werden achtervolgd door een motor.  En ja hoor, damn it, aangehouden op de Westerstraat.

Een terechte aanhouding overigens, het niveau van het witte en rode licht was ver beneden peil. Mede dankzij mijn oh zo stralende oogopslag – en nee, die werd niet door mevrouw de agente veroorzaakt maar door mijn ‘chauffeur’, maar dat terzijde – bleef het bij een waarschuwing. Check, houd die € 40,- maar in tha pocket.

Oké. Ik kan ook zonder kettingkast. Naar welke andere fiets die is verhuisd na een avondje Westergasfabriek, is mij nog steeds een raadsel. ‘Niet eens noodzakelijk te hebben’, legde de fietsermaker in de buurt mij uit. Als je de ketting maar af en toe laat smeren’. Tuurlijk, doe ik!

Oké. Dan mijn fietsbel. Voor het geval je het nog niet wist, dit is één van de meest essentiële onderdelen van een fiets. Echt hoor! Zeker in hartje Amsterdam. Maar ik ben de lastigste niet; deze had ook gerust meegenomen mogen worden. Ik gooi er voortaan wel een of andere harde kreet uit als ik toeristen op de gracht wil waarschuwen dat ik eraan kom.

Oké. Maar mijn zadel…? Serieus…?

Ik heb geen financiële middelen – of was de reden nou de niet te overbruggen wachtlijst voor een parkeervergunning – voor een auto. Dus laat mij alsjeblieft gewoon lekker rond-hoppen op mijn fietsje. Wat jij, zadeldief, waarschijnlijk ook het aller-liefste doet. Maar misschien niet meer kon, door toedoen van een van je voorgangers (of zal ik ze ‘je voorbeelden’ noemen?). Nou vooruit, je mag ‘m een dagje lenen. Een hele nacht zelfs ook nog, ik heb verder geen spannende plannen. Ik ga nu wel lopend naar huis en skip mijn uitje naar de gym vanavond. Morgenochtend red ik mij ook nog wel. Hopelijk schijnt er een fris zonnetje, dan neem ik al te graag tram 11 richting het station.
Kunnen we wel één ding afspreken? Schroef jij vòòr morgenmiddag 18.00 uur mijn zadel weer netjes terug?


Related Posts

Shakshuka

Shakshuka

En ineens was tie weg…. Daar zat ik dan, in mijn kleine keukentje in de Jordaan. Het eten was nog warm, je kon eigenlijk zo opscheppen.  De shakshuka smaakte alleen helemaal niet meer, in m’n eentje. Het was bereid voor twee. Zoals ik al die […]

Kleurplaat

Kleurplaat

Mijn eerste. Eén-en-dertig was ik. Hoe bedoel je Late Bloomer! Een heel subtiele, achteraf gezien. Op dat moment echter dacht ik dat de hele wereld het zag. Waaat! OMG! Wat heeft zij nou gedaan? Stoer als ik was, de gedachte wat zij er ook van […]