En ineens was tie weg….
Daar zat ik dan, in mijn kleine keukentje in de Jordaan. Het eten was nog warm, je kon eigenlijk zo opscheppen. De shakshuka smaakte alleen helemaal niet meer, in m’n eentje. Het was bereid voor twee. Zoals ik al die keren, in al die maanden daarvoor kookte. Voor twee personen.
Ik probeerde 9 van de 10 keer nieuwe gerechten uit. Alles vond hij lekker. En ja, bescheiden als ik ben, da’s best een piepklein schouderklopje waard. Want hij wist waar hij over praatte, laat staan wat hij proefde als het om eten ging.
‘Ik heb maar weer wat uitgeprobeerd hoor, ik hoop dat het lekker is!’. ‘Ga je nou bescheiden doen? Hou op hoor… Tot nu toe vind ik al jouw eten lekker schat!’.
Nou ja, heel eerlijk…dat was voor 99% waar. Die vla-flip van heel veel maanden daarvoor telde voor 1%. Maar ah joh, die kwam vanaf toen gewoon niet meer voorbij op de menukaart.
Koken en eten, dat was echt ‘ons’ ding. Recepten uitwisselen. Bereidingswijzes doorlopen. Samen eten aan tafel, waar die tafel op dat moment ook stond. Ingrediënten reviewen. Echt hoor, we hebben er zo-veel uren aan besteed. Soms letterlijk een héle dag door…bellend of live, gezellig en lachend, allebei vol food-passie. Zelfs de boodschappen deden wij samen, op momenten dat wij niet eens samen wáren. Ik ging mee op afstand. Naar de markt in Oost, naar de toko, naar de supermarkt op de hoek.
Als hij in de keuken stond, stuurde hij pica’s van voorgesneden groenten en kruiden. Geduldig wachtend in een schaaltje totdat ze de wok in werden gesmeten. Wow, I loved it! Uitje, knoflook, pepers…’, ik hoor het hem nog zeggen.
Gotver, wat hebben wij u-ren-lang over eten gepraat.
En gotver, wat smaakt dat eten mij nu niet….
