Als iemand ineens weg is uit je leven, maar toch nog zo dichtbij…. Soms letterlijk…. Dan kan het weleens ineens de hoek om komen. Het spel ‘ego vs hart’. En dat spel, geloof mij, dat is een lastige.
Terwijl ik in mijn huisje op 2 hoog zit, gaan er allerlei gedachtes door mij heen, van links naar rechts, en in mijn geval ook nog van boven naar beneden.
Moet ik nu een stap nemen? Moet ik persé mijn kant van het verhaal kwijt? Moet ik nogmaals zeggen dat diegene in mijn hart zit, voor altijd?
Ik besluit van niet. Althans, niet nu. Op dit moment hoef ik namelijk niemand iets te bewijzen. Mezelf niet en de ander ook niet. Ik weet tenslotte hoe het zit, hoe het tussen ons zat. En ik weet, hij ook. Ondanks dat er fouten zijn gemaakt. Aan beide kanten. Die fouten kunnen we hopelijk zien als een les. Waar we misschien nu – nu de emotie nog hoog is – niets aan hebben, maar op een rustig moment nog eens in gedachte over kunnen nadenken, op terugkijken. Misschien wel samen. Er over kunnen praten, ja misschien zelfs wel lachen.
En natuurlijk is het niet te vergelijken, en is de pijn en het verdriet totaal anders, maar ik weet:
Rouwen om iemand die is overleden, is keihard.
Rouwen om iemand die er nog is, is dat net zo…
