Food
Als er één woord centraal stond in mijn afgelopen jaar, dan was het wel het woord ‘food’! Toen ik dit Late Bloomer blog begon – overigens met een verhaal over, ja je raadt het al: food – had ik niet kunnen bedenken dat dit een …
Blog
Hart
Als iemand ineens weg is uit je leven, maar toch nog zo dichtbij…. Soms letterlijk…. Dan kan het weleens ineens de hoek om komen. Het spel ‘ego vs hart’. En dat spel, geloof mij, dat is een lastige.
Terwijl ik in mijn huisje op 2 hoog zit, gaan er allerlei gedachtes door mij heen, van links naar rechts, en in mijn geval ook nog van boven naar beneden.
Moet ik nu een stap nemen? Moet ik persé mijn kant van het verhaal kwijt? Moet ik nogmaals zeggen dat diegene in mijn hart zit, voor altijd?
Ik besluit van niet. Althans, niet nu. Op dit moment hoef ik namelijk niemand iets te bewijzen. Mezelf niet en de ander ook niet. Ik weet tenslotte hoe het zit, hoe het tussen ons zat. En ik weet, hij ook. Ondanks dat er fouten zijn gemaakt. Aan beide kanten. Die fouten kunnen we hopelijk zien als een les. Waar we misschien nu – nu de emotie nog hoog is – niets aan hebben, maar op een rustig moment nog eens in gedachte over kunnen nadenken, op terugkijken. Misschien wel samen. Er over kunnen praten, ja misschien zelfs wel lachen.
En natuurlijk is het niet te vergelijken, en is de pijn en het verdriet totaal anders, maar ik weet:
Rouwen om iemand die is overleden, is keihard.
Rouwen om iemand die er nog is, is dat net zo…
Raamkozijn
Zomaar een zondagochtend in de Jordaan. “Oh, wat een rust”, denk ik bij mijzelf! Een rust die je niet zo snel zal verwachten in dit stukje Amsterdam, maar het is er wel degelijk. Zeker op zo’n zondagochtend. Dan kan het zelfs hier gewoon voorkomen dat …
Damsko
Hoe dichterbij ik kom, hoe luider het geroezemoes wordt. De rode verlichting iets verderop laat zien hoe ver ik nog van huis ben. Iedere keer als ik het bekende Jordanese cafe nader, weet ik dat ik er bijna ben. Thuis.
Het is vrijdagnacht en het weekend is begonnen. En ook deze keer gebeurt het weer. Zodra ik kom aangefietst en ik voor de menigte buiten bij het café de hoek omsla, voel ik een licht trots gevoel opkomen. Me in the centre of Amsterdam! Trots op het feit dat ik hier midden in de nacht thuis mag komen. Trots op het feit dat ik deze fijne buurt de Jordaan al 1,5 jaar mijn buurt mag noemen. Trots op dat ik het van de een op andere dag gewoon heb gedaan.
Toen deze late bloomer nog een jong bloemetje was, riep ik ‘t al: ooit ga ik in Amsterdam wonen. En waarom ik dat nou in hemelsnaam zo graag wilde? Nou, vraag dat mijn onderbuik gevoel, want ik weet het niet! Had ik er familie wonen? Nope. Veel vrienden in deze stad? Toen nog op 1 hand te tellen. Dat kon dan ook niet de reden zijn dat ik hier zo graag naar toe wilde. Wat wel de reden was, vind ik nu nog steeds moeilijk te omschrijven. Het was een gevoel wat ik kreeg als ik de stad in kwam, iedere keer weer. De sfeer van vrijheid, de mensen, de chaos, de diversiteit. Natuurlijk, voordat ik er kwam te wonen kende ik de stad…enigszins. Voornamelijk van het drukke centrum, de clubs, de feestjes. Van de vrienden die er al woonden. En van de werkgevers die ik er in het verleden had. Dat was het wel zo’n beetje. Dus als ik het zo en af toe over mijn Amsterdamse droom had, kreeg ik soms een niet-begrijpende blik terug. ‘Je leventje speelt zich toch hier af?’. Daarbij, ik had ook nog een koophuis in het Zuid-Hollandse deel van Nederland. Die moest ik sowieso eerst zien kwijt te raken. Dat lukte mij in een goede periode van de huizenmarkt sneller dan ik had kunnen denken. Het was halverwege 2017. En toeval of niet, juist in die periode kwam er plotseling een klein poppenhuisje vrij midden in de Jordaan. Een plek die ervoor kon zorgen dat ik mijn droom kon waarmaken.
‘Als je straks in Amsterdam woont, moet je wel een van je ID-bewijzen laten verlengen hè’, werd mij ooit lachend gezegd. Want hé, als je houdt van deze stad, wil je die liefde toch op zijn minst laten vastleggen door een Amsterdamse stempel in een van die belangrijke documenten! Whaha, lucky me; einde van dat jaar mocht ik mijn rijbewijs verlengen :-). Afgezien van dat stempeltje bracht de liefde voor Amsterdam mij nog zo veel meer. Misschien zelfs ook wel een beetje meer zelf-liefde. Want er zijn niet veel dingen waar ik heel snel trots op ben als het mijzelf aangaat. Maar terwijl ik het slot van de voordeur deze vrijdagnacht open draai, het geroezemoes van de cafégangers achter mij laat en de steile trap oploop, voel ik de kuiltjes in mijn glimlach opkomen. Damn Damsko, ik heb het gewoon geflikt!
Droomland
Om heel eerlijk te zijn, had ik niet bedacht om na mijn vorige reis naar Azië, wéér zo snel naar dit deel van de wereld af te reizen. Mijn planning, mijn droom, en maandenlange voorpret gingen namelijk een heel andere kant op, in de richting van een zonnig Grieks eiland. En, dit keer eens niet alleen het vliegtuig in te stappen. Aangezien je de kosmos wel duidelijk moet maken wat je graag wilt, ging ik vanaf pak ‘m beet februari gewoon alvast in de voorbereidende holiday-mood. Wat zoiets betekende als een nog nèt ff strakker gym-schema, binnenkijken in de vetste resorts ons wanend in de meest toffe hotelkamer, en het bestellen van pakketten vol bikini’s en summer outfits. Van dat laatste ging overigens driekwart weer met een rotgang terug naar de leverancier hoor. Soms direct, zonder te openen. Omdat ik wist dat er inmiddels alweer een veeeel leuker pakketje onderweg was ;-). Om van een lang verhaal een iets minder lang verhaal te maken; van die hele vakantie met mijn eigen ‘Griekse’ God kwam uiteindelijk niets meer terecht, de kosmos had duidelijk andere plannen. Nou ja ach, bikini’s komen gelukkig overal ter wereld van pas. En dus besloot ik op een heel bijzondere uitnodiging in te gaan; een paar dagen aansluiten tijdens een vakantie van een lieve mede late bloomer en haar mini-her.
Iedere keer zodra ik een vliegtuig instap, besef ik mij altijd weer hoe blessed ik ben dat te kunnen doen. Hoe makkelijk ook je in slechts een paar stappen een ticket kan boeken, voor veel mensen zijn deze stappen alleen door veel opofferingen of misschien wel nooit te nemen. En hoe bijzonder is het ook nog eens om na een om de hoek bezoek aan vriendinnen te kunnen zeggen; ik zie jullie snel weer….op Bali!
Tjeee het duurde even, dat afstrepen van de dagen maar eindelijk was het dan zover en mocht ik aansluiten bij twee al iets langer vakantie vierende enthousiastelingen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, leefden wij ons vriendinnen-leventje gewoon een paar km verderop verder. Op een tempo waar wij enorm gelukkig van werden, hopten wij met eenzelfde smile als de inwoners van dit mooie eiland van strand naar een nog mooier strand, van tuin naar een nog idyllischere tuin, van warung naar een nog smaakvollere warung. Niks keukentje in de Jordaan, niks Erasmuspark. We eten vanavond op Dreamland Beach.
Hoe vertrouwd het ook was om onze vakanties deels samen te beleven, er kwamen ook nieuwe inzichten. Nieuwe gespreksstoffen. Nieuwe ideeën. En nieuwe dromen. De omgeving was daar debet aan. We hoefden het niet eens hardop uit te spreken, onze blikken vertelden oh zoveel…. Hoe kon het toch – en ik kan voor ons alledrie spreken – dat wij ons hier zo thuis voelden? Het gevoel van op vakantie zijn in eigen land, ken je misschien wel. Dat gezegde is misschien wel vanuit twee kanten, twee werelden uit te leggen. Want ehm, dachten wij, wat is in ons geval dan eigenlijk dat eigen land ;-)?
Vijf dagen later, heel veel stof rijker om eens verder over na te denken, plus alle indrukwekkende, mooie Balinese ervaringen in de backpack gepropt, was daar ineens dan helaas toch écht het moment dat die ene taxidriver voor ons hotel kwam aangereden. Eén taxi-rit, twee bestemmingen. Onze dagen met z’n drietjes zaten erop. En wat was het top, wat was het mooi. Dank – dank – dank, voor de uitnodiging en de super bijzondere belevenis. Ik zie jullie snel weer…in Amsterdam!
