Precies één jaar terug ben ik gestart met dit blog. Een jaar geleden. Een tijd waarin mijn leven toch wel onverwacht een andere kant op ging. Een richting die ik helemaal niet op wilde. Want de weg waar ik op zat was zó onwijs leuk. Zo bijzonder ook, dat ik het eigenlijk niet eens kan omschrijven. Het was niet makkelijk. Nee, zeker niet. Het was ’t allemaal wèl oh zo waard. Totdat het pad dus ophield. Een jaar geleden. Nou, ik kan wel zeggen; mij werd afgesneden. Dat ronde rode bord met die verticale witte balk zag ik eerlijk gezegd niet staan aan mijn kant van de weg. Ik voelde die laatste weken wel een soort ‘tijdelijk niet parkeren’-achtige situatie, alleen weet ik dat aan allerlei andere oorzaken. Want, ik wist wat er daarvoor op zijn pad was gebeurd. En wij op ons pad hadden meegemaakt. Ik weet ook dat het meeste daarvan alleen wij weten. Ik had geduld (of zoals ík het noem; liefde voor iemand) zoals ik vaker had tijdens onze tijd samen. Ik liet hem daarom dan ook even stilstaan, op zijn eigen pad. Ik deed een klein voorzichtig stapje opzij. Want dat had tie zo nodig, dacht ik. Hij had tot kort daarvoor tenslotte op een soort snelweg gezeten. Die rust die hij bij mij kon vinden, schroefde ik voor even wat verder omhoog. Toch draaide dat rode bord zich ineens ook mijn kant op en damn, wat voelde ik mij beroerd.
Nu zijn we een jaar verder. Ik begrijp iets meer wat er is gebeurd, waarom ik op dat pad zat en ook wat er op zíjn pad afspeelde. Zou hij het zelf ook begrijpen? Zou hij weten wat er om hem heen allemaal gebeurde, wel gezien hebben wat er te zien viel en niet weer een snelweg op racen? Waar is hij nu onderweg naar toe? Vragen, gedachtes die zo af en toe nog naar boven komen. Wat ik zeker weet is dat de liefde, het trotse gevoel wat er altijd was, zal blijven. Al is het op een geheel andere wijze. En dus gun ik hem alles, het beste, nee zelfs meer dan dat. Ik weet dat dat andersom ook zo is, ik ken hem. Míjn nieuwe weg heeft mij in ieder geval ontzettend veel nieuwe inzichten gegeven, op veel vlakken. Mij zoveel geleerd. En zoveel gebracht. Zoals een fantastische baan, zoals nieuwe mensen die ik heb mogen leren kennen, zoals het doen uitkomen van mijn dromen, zoals het volgen van mijn hart. En ja, zoals dit blog. De richting op weg naar dat laatste kreeg ik indirect van hem, het allerlaatste duwtje van een dierbare vriendin. Deze latebloomer is nog altijd op reis, en die reis probeer ik vast te leggen op deze site. Ik ben weer onderweg, een andere richting op. Onderweg naar het onbekende. Voor hoe lang die weg ook is. Want het onbekende van nu, is iets wat over een tijdje bekend is. Of, zelfs heel snel weer geschiedenis zal zijn.
