Hoe dichterbij ik kom, hoe luider het geroezemoes wordt. De rode verlichting iets verderop laat zien hoe ver ik nog van huis ben. Iedere keer als ik het bekende Jordanese cafe nader, weet ik dat ik er bijna ben. Thuis.
Het is vrijdagnacht en het weekend is begonnen. En ook deze keer gebeurt het weer. Zodra ik kom aangefietst en ik voor de menigte buiten bij het café de hoek omsla, voel ik een licht trots gevoel opkomen. Me in the centre of Amsterdam! Trots op het feit dat ik hier midden in de nacht thuis mag komen. Trots op het feit dat ik deze fijne buurt de Jordaan al 1,5 jaar mijn buurt mag noemen. Trots op dat ik het van de een op andere dag gewoon heb gedaan.
Toen deze late bloomer nog een jong bloemetje was, riep ik ‘t al: ooit ga ik in Amsterdam wonen. En waarom ik dat nou in hemelsnaam zo graag wilde? Nou, vraag dat mijn onderbuik gevoel, want ik weet het niet! Had ik er familie wonen? Nope. Veel vrienden in deze stad? Toen nog op 1 hand te tellen. Dat kon dan ook niet de reden zijn dat ik hier zo graag naar toe wilde. Wat wel de reden was, vind ik nu nog steeds moeilijk te omschrijven. Het was een gevoel wat ik kreeg als ik de stad in kwam, iedere keer weer. De sfeer van vrijheid, de mensen, de chaos, de diversiteit. Natuurlijk, voordat ik er kwam te wonen kende ik de stad…enigszins. Voornamelijk van het drukke centrum, de clubs, de feestjes. Van de vrienden die er al woonden. En van de werkgevers die ik er in het verleden had. Dat was het wel zo’n beetje. Dus als ik het zo en af toe over mijn Amsterdamse droom had, kreeg ik soms een niet-begrijpende blik terug. ‘Je leventje speelt zich toch hier af?’. Daarbij, ik had ook nog een koophuis in het Zuid-Hollandse deel van Nederland. Die moest ik sowieso eerst zien kwijt te raken. Dat lukte mij in een goede periode van de huizenmarkt sneller dan ik had kunnen denken. Het was halverwege 2017. En toeval of niet, juist in die periode kwam er plotseling een klein poppenhuisje vrij midden in de Jordaan. Een plek die ervoor kon zorgen dat ik mijn droom kon waarmaken.
‘Als je straks in Amsterdam woont, moet je wel een van je ID-bewijzen laten verlengen hè’, werd mij ooit lachend gezegd. Want hé, als je houdt van deze stad, wil je die liefde toch op zijn minst laten vastleggen door een Amsterdamse stempel in een van die belangrijke documenten! Whaha, lucky me; einde van dat jaar mocht ik mijn rijbewijs verlengen :-). Afgezien van dat stempeltje bracht de liefde voor Amsterdam mij nog zo veel meer. Misschien zelfs ook wel een beetje meer zelf-liefde. Want er zijn niet veel dingen waar ik heel snel trots op ben als het mijzelf aangaat. Maar terwijl ik het slot van de voordeur deze vrijdagnacht open draai, het geroezemoes van de cafégangers achter mij laat en de steile trap oploop, voel ik de kuiltjes in mijn glimlach opkomen. Damn Damsko, ik heb het gewoon geflikt!
