“En weet je eigenlijk op welke schommel jij zit?”. Ik kijk omhoog en lees: Paz. Geen idee. “Wat betekent dat?”. “Peace”, antwoordt een lieve dame naast mij.
We zitten al ruim een half uur naast elkaar. Op een schommelbank. Porto: vrijdagmiddag 12:20 uur – Praça da Liberdade. Schommelend kijk ik rustig naar alles wat er gebeurt op het plein. En luister ik naar Daniella. En naar haar Portugese levensverhalen. Daniella was iets te vroeg voor haar lunchafspraak en was om die reden op een van de houten schommels – speciaal neergezet voor de komende feestdagen – beland. Ik omdat ik nog even van dat lekkere zonnetje wilde genieten. Toen zij uiteindelijk opstond om te genieten van het begin van haar weekend en ik de schommelbank voor mijzelf had, keek ik nog eens omhoog. Vrede dus. Ik moest er zelf om lachen. Ja hoor tuurlijk!! Uitgerekend ík zit op deze schommel! Tsja, op de ook aanwezige Amor of Natal heb ik tenslotte niet zoveel te zoeken ;-)!
Het is de laatste vrijdag van november en terwijl Porto zich aan het voorbereiden is op de komende natal, geniet ik van deze waanzinnig leuke stad. En blijft dat woord in mijn hoofd zitten: vrede. Waarom ben ik nou juist hierop beland? Ik, iemand die niet houdt van ruzie. Van onrecht. Van afgunst. Van gedoe. Als je het zo bekijkt, is het zo gek niet dat precies dit bankje mij ‘uitnodigde’. Alleen toch. Zal het iets betekenen, juist nu? Want eerlijk gezegd vertrok ik precies een week eerder met niet heel veel ‘vrede’ in mijn lijf richting Portugal. Met toch wel wat vragen over hoe mijn afgelopen weken waren verlopen, stapte ik het vliegtuig in. Niet zozeer vragen waar ik persé een antwoord op dacht te vinden in uitgerekend dit land, wel vragen waar ik gewoon even bij stil wilde staan. En dat te doen in Portugal was een leuke last-minute bijkomstigheid.
Wat kan er veel gebeuren in korte tijd. Gewoon zomaar, het komt op je pad of.…? Nee, vaak voor een reden die je op het moment zelf niet eens direct kan bedenken. Waar ik nu even specifiek over na wilde denken, was wat al die situaties waar ik de afgelopen tijd in verzeild was geraakt, kenmerkten; ik wilde alles zo damnnn vrede-vol benaderen, laten verlopen, afronden. Waarom toch? Ik vraag het mijzelf vaak af. Want hé het is niet altijd makkelijk, ja soms zelfs pijnlijk. Maar het is wel hoe ik het het liefste wil.
Een vriendin zei laatst iets treffend: ‘Ik zou het oprecht erg vinden als jouw karakter en goede bedoelingen zouden veranderen door onbegrip, of door de soms keiharde wereld waarin we leven.…‘. Over vrede gesproken. Ze had een punt. Ik herkende het dus ook weer in die momenten de afgelopen weken. Momenten waarop het af en toe voelde alsof ik niet werd begrepen op een manier zoals ik het wél bedoelde. Voor mij keer op keer lessen, die ik gelukkig als latebloomer graag nog even leer. De blauwe plekken neem ik op de koop toe. Dit keer waren het gelukkig lessen waarin ik wel mezelf trouw ben gebleven. Ik heb geleerd dat ik na verloop van hoeveel tijd dan ook zal (kunnen) inzien dat het ergens goed voor is geweest. Ook al zal dat in mijn geval misschien pas in het nieuwe jaar zijn. Mijn nieuw jaar vol paz, die wat mij betrof niet snel genoeg kon beginnen. En hé, daar hoeft het écht niet 1 januari voor te worden toch?! En dus besloot ik op die vrijdagmiddag in november, op een oh zo vredige schommelbank midden op Praça da Liberdade, dat mijn nieuwe jaar was begonnen.
