Als er één woord centraal stond in mijn afgelopen jaar, dan was het wel het woord ‘food’!  Toen ik dit Late Bloomer blog begon – overigens met een verhaal over, ja je raadt het al: food – had ik niet

Zoveel mensen op de wereld en daartussen kent iedereen wel die ene. Die oh zo belangrijke ene. Die ene die je ‘s nachts wakker houdt. Of diegene nu bij je is, of niet. Die ene die bij je in huis

Als iemand ineens weg is uit je leven, maar toch nog zo dichtbij…. Soms letterlijk…. Dan kan het weleens ineens de hoek om komen. Het spel ‘ego vs hart’. En dat spel, geloof mij, dat is een lastige. Terwijl ik

Precies één jaar terug ben ik gestart met dit blog. Een jaar geleden. Een tijd waarin mijn leven toch wel onverwacht een andere kant op ging. Een richting die ik helemaal niet op wilde. Want de weg waar ik op

Hoe dichterbij ik kom, hoe luider het geroezemoes wordt. De rode verlichting iets verderop laat zien hoe ver ik nog van huis ben. Iedere keer als ik het bekende Jordanese cafe nader, weet ik dat ik er bijna ben. Thuis.

“En weet je eigenlijk op welke schommel jij zit?”. Ik kijk omhoog en lees: Paz. Geen idee. “Wat betekent dat?”. “Peace”, antwoordt een lieve dame naast mij.  We zitten al ruim een half uur naast elkaar. Op een schommelbank. Porto: vrijdagmiddag