Tijdens mijn reis door Maleisië en Bali heb ik veel momenten beleefd die mij aan het denken zette. Ze inspireerden mij. Lieten mij de grote waarde van iets kleins inzien. Simpel verwoord, deze momenten gaven mij energie. Korte ontmoetingen, gebeurtenissen en bezochte plekjes die voor een ander heel simpel zouden zijn, misschien zelfs al snel zouden worden vergeten, bleken voor mij oh zo waardevol. En ik weet wat dit alles voor mij betekende. Voor mij was dit soulfood.
Het gekke is, soms zie je op het moment zelf ergens de voedingswaarde niet van in. Al merkte ik al vanaf het begin van mijn reis wel direct dat er iets gebeurde. Ik slurpte zoveel op, niet normaal. En soms besefte ik mij dat direct maar soms ook pas achteraf. ‘Wow, dacht ik, wat bizar dat een andere omgeving zoveel met je kan doen!’. Nu denk ik ook wel dat ik er na lange tijd weer voor openstond. En hoe mooi is het om juist dan geïnspireerd te raken door verhalen, door mensen, door bepaalde omgevingen. Door geuren, door kleuren. Ja, soulfood.
Zoals die avonden bij het meest prachtige tuin-restaurant in Sanur, waar we – vaak als enige gasten – de goddelijkste gerechten voorgeschoteld kregen. Met zoveel waardigheid en vriendelijkheid. En waar met alle liefde de oven tegen sluitingstijd gewoon weer aanging. Omdat wij zo’n zin hadden in chocolade cakejes.
Zoals de meditaties in een me-ga-gro-te zwembadtuin, waarbij het ons, ondanks de enorm luxe omgeving, lukte écht back to basic te gaan.
Dat pakje kaarten, wat op elk gezellig moment en waar mogelijk was uit de buideltas werd getoverd. En ons uren liet spelen. Het thuisgevoel compleet makend.
Zoals die taxirit die eigenlijk niet eens voor mij bestemd was, maar waarbij ik wél de driver nog een week kado kreeg.
En die dierbare mensen, wonend in een klein dorpje net buiten Ubud, die ik terugzag na 2 jaar. Wachtend voor hun huisjes op mijn komst. En daar wéér een fotosessie met mij wilden.
Zoals dat gesprek op de schommel, ‘s ochtends net na zonsopgang, op het strand van Jimbaran. Een jong meisje dat vertelde dat ze Lombok en daarmee haar familie had verlaten. Voor een droombaan en -leven, voor haar toekomst.
Dat kleine rode kaarsje dat ik opstak, dit keer eens voor mijzelf. In die oh zo prachtige Chinese tempel. Vol kleuren, wierookgeuren en de voor mij op dat moment zo fijne rust.
Die twee reizigers, ontmoet in de nachtbus, die met sprankelende ogen vertelde over het àller-mooiste moment tijdens hun al maandenlange reis; het warme verblijf op een Thaise farm. Ontvangen door een familie waarvan niemand ook maar één woord Engels sprak.
Zoals dat korte gesprek met een oudere Maleisische man, die lachend wist te vertellen dat wij Nederlanders rennen om een bus te halen.
Zoals dat moment dat de taxi-driver een fles mierzoete Fanta en een half brood kwam brengen, nadat hij mij in Seremban had afgezet. Zodat ik niet meer de straat op hoefde voor mijn ‘diner’.
Die spontane en inspirerende gesprekken in het allerleukste verblijf in Kuala Lumpur, over boeken, reiservaringen, relaties en families.
En zoals die lach en die traan, die kwamen op verschillende momenten. Veroorzaakt door al dat voedsel. En ondanks dat die lach en die traan werden achtergelaten op vele mooie en memorabele plekjes, neem ik dit alles – mijn soulfood – mee. Met veel dankbaarheid. Mee in mijn volgende avonturen.
