Om heel eerlijk te zijn, had ik niet bedacht om na mijn vorige reis naar Azië, wéér zo snel naar dit deel van de wereld af te reizen. Mijn planning, mijn droom, en maandenlange voorpret gingen namelijk een heel andere kant op, in de richting van een zonnig Grieks eiland. En, dit keer eens niet alleen het vliegtuig in te stappen. Aangezien je de kosmos wel duidelijk moet maken wat je graag wilt, ging ik vanaf pak ‘m beet februari gewoon alvast in de voorbereidende holiday-mood. Wat zoiets betekende als een nog nèt ff strakker gym-schema, binnenkijken in de vetste resorts ons wanend in de meest toffe hotelkamer, en het bestellen van pakketten vol bikini’s en summer outfits. Van dat laatste ging overigens driekwart weer met een rotgang terug naar de leverancier hoor. Soms direct, zonder te openen. Omdat ik wist dat er inmiddels alweer een veeeel leuker pakketje onderweg was ;-). Om van een lang verhaal een iets minder lang verhaal te maken; van die hele vakantie met mijn eigen ‘Griekse’ God kwam uiteindelijk niets meer terecht, de kosmos had duidelijk andere plannen. Nou ja ach, bikini’s komen gelukkig overal ter wereld van pas. En dus besloot ik op een heel bijzondere uitnodiging in te gaan; een paar dagen aansluiten tijdens een vakantie van een lieve mede late bloomer en haar mini-her.
Iedere keer zodra ik een vliegtuig instap, besef ik mij altijd weer hoe blessed ik ben dat te kunnen doen. Hoe makkelijk ook je in slechts een paar stappen een ticket kan boeken, voor veel mensen zijn deze stappen alleen door veel opofferingen of misschien wel nooit te nemen. En hoe bijzonder is het ook nog eens om na een om de hoek bezoek aan vriendinnen te kunnen zeggen; ik zie jullie snel weer….op Bali!
Tjeee het duurde even, dat afstrepen van de dagen maar eindelijk was het dan zover en mocht ik aansluiten bij twee al iets langer vakantie vierende enthousiastelingen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, leefden wij ons vriendinnen-leventje gewoon een paar km verderop verder. Op een tempo waar wij enorm gelukkig van werden, hopten wij met eenzelfde smile als de inwoners van dit mooie eiland van strand naar een nog mooier strand, van tuin naar een nog idyllischere tuin, van warung naar een nog smaakvollere warung. Niks keukentje in de Jordaan, niks Erasmuspark. We eten vanavond op Dreamland Beach.
Hoe vertrouwd het ook was om onze vakanties deels samen te beleven, er kwamen ook nieuwe inzichten. Nieuwe gespreksstoffen. Nieuwe ideeën. En nieuwe dromen. De omgeving was daar debet aan. We hoefden het niet eens hardop uit te spreken, onze blikken vertelden oh zoveel…. Hoe kon het toch – en ik kan voor ons alledrie spreken – dat wij ons hier zo thuis voelden? Het gevoel van op vakantie zijn in eigen land, ken je misschien wel. Dat gezegde is misschien wel vanuit twee kanten, twee werelden uit te leggen. Want ehm, dachten wij, wat is in ons geval dan eigenlijk dat eigen land ;-)?
Vijf dagen later, heel veel stof rijker om eens verder over na te denken, plus alle indrukwekkende, mooie Balinese ervaringen in de backpack gepropt, was daar ineens dan helaas toch écht het moment dat die ene taxidriver voor ons hotel kwam aangereden. Eén taxi-rit, twee bestemmingen. Onze dagen met z’n drietjes zaten erop. En wat was het top, wat was het mooi. Dank – dank – dank, voor de uitnodiging en de super bijzondere belevenis. Ik zie jullie snel weer…in Amsterdam!
