Zomaar een zondagochtend in de Jordaan. “Oh, wat een rust”, denk ik bij mijzelf! Een rust die je niet zo snel zal verwachten in dit stukje Amsterdam, maar het is er wel degelijk. Zeker op zo’n zondagochtend. Dan kan het zelfs hier gewoon voorkomen dat je wakker wordt van de vogeltjes buiten, of van het luiden van de klokken van de Westerkerk. Je begrijpt dat ik dan even het gevoel heb dat ik in een dorpje woon. En dat is best bijzonder als je kijkt naar de ligging van my hood.
Terug naar die rust! Voor zolang die duurt. Het in de ochtend opkomende zonnetje laat zich alleen zien aan de voorkant van mijn huis. En precies daar word ik vandaag nog even verder wakker. Buiten, op het randje voor het raam. De buurt ontwaakt langzaam. Terwijl ik op mijn plekje zit, hoor ik het geroezemoes van verderop. De eerste klanten hebben zich gemeld voor een kop koffie, ga ik gemakshalve even vanuit, bij de cafe’s op de hoek. De ramen en balkondeuren gaan één voor één open. De straat oogt nog rustig. Buren begeven zich bijna voorzichtig naar buiten richting de supermarkt om een ontbijtje te scoren. Enkele toeristen, die hun ontbijtje al lang achter de kiezen hebben, beginnen aan hun dagje-door-de-stad-slenteren. Inclusief rugzak, vlaggetjes en weet ik wat meer. Deze laatste scène vindt zich overigens altijd midden op de weg plaats. Maar ach, op dit tijdstip geeft het gelukkig nog niet veel ergernis aan fietsend Amsterdam.
Mijn zondag is dit keer vroeg begonnen. En terwijl ik daar zo zit in dat raamkozijn, merk ik dat mijn creatieve mind weer een beetje begint terug te komen. En ik merk ook dat dat mij een goed en happy gevoel geeft. En over rust gesproken… Want ik kan wel zeggen; ik was ‘t even kwijt. Dat merkte ik aan alles! Die creatieve mindset ging even niet goed samen ofzo met de onrust in mijn hoofd. En in mijn lichaam. En jezus, dat laatste deed letterlijk pijn, in elk stukje van mijn lijf. Waarom die onrust er was kan ik niet in een paar woorden uitleggen. Het was kort gezegd ‘ff alles bij elkaar’. Misschien herken je dit, zit je ook weleens in zo’n situatie. Anyway, ik besloot deze ochtend dat ik weer back on track ben, en die onrustige en toch ook leerzame momentjes van die afgelopen dagen zal meenemen in de dagen die komen gaan. In het uitwerken van mijn plannen, het doen uitkomen van mijn dromen!
Ondertussen kijk ik rustig naar wie de straat in en uit slentert (behalve die ene hardloper, die wil ik uiteraard niet te kort doen), en vraag ik mij af met wat voor gevoel zíj deze zondagochtend zijn begonnen?
Zijn ze zo vroeg opgestaan omdat ze vandaag heel veel moeten? Of eindigt hun dag misschien nu pas? Hebben ze ook weleens last van dat ‘alles-loopt-ff-niet-lekker’-gevoel? Of geven ze zich daar misschien nooit aan toe? Zijn ze buiten voor een kort bezoekje aan het een of ander om zich vervolgens weer in hun osso terug te trekken? Al dan niet met een of andere liefde? En, zitten ze soms ook gewoon weleens op een randje van een raamkozijn te niksen? Ik zou het ze het liefst willen vragen maar besluit mij in te houden en lekker verder te genieten van dat ochtendzonnetje. Ik ben ervan overtuigd dat als men er zelf iets over kwijt wilt, of bijvoorbeeld wilt weten waarom ik hier zo buiten voor de deur zit te zitten, ik wel zo toegankelijk overkom dat het gesprek vanzelf wordt start. Zelfs ondanks dat ik misschien wel een vreemde voor ze ben. Zelfs hier midden op de stoep in de Jordaan. Deze ochtend ga ik verder in mijn eigen zomerse zondag mindset. En geniet ik van de nog héééél eventjes durende rust, de buurt, de straat en de voorbij slenterende medemens. Joeee, mijn dag is happy begonnen, vanaf dat randje van het raamkozijn.
